Deze week werd in Apeldoorn een theologisch congres gehouden over de kloof tussen bijbelwetenschap en dogmatiek. Een tweetal theologieopleidingen, de VU in A'dam en de theologische universiteit van Apeldoorn hielden een twee-daags symposium onder de titel 'Over leesgedrag en leergezag'.
Een hoogleraar gaf een voorbeeld van een probleem bij het Bijbellezen. Ik citeer:
,,Volgens Paulus biedt Christus het heil aan zonder voorwaarden, zelfs zonder heiliging. Maar als ik Matteüs lees, worden in de Bergrede heel wat zaken genoemd die ik moet doen, anders krijg ik het heil niet.''
Dat leverde prompt de vraag op, hoe predikanten hiermee om moeten gaan. ,,Geef de gemeente beide opvattingen, haal de spanning niet uit de teksten'', zei de één. ,,Laat het van de context van de gemeente afhangen'', zei een ander. ,,In een lauwe gemeente moet je misschien meer de nadruk op Matteüs leggen, in een activistische meer op Paulus.''
Was er dan er niemand in dit intellectuele gezelschap die b.v. naar voren bracht dat Jezus' boodschap louter bestemd was voor het huis van Israël met het oog op het naderende Koninkrijk? Terwijl Paulus de geroepen apostel en leermeester van de natiën is? Nee, kennelijk niet. Het verslag ademt een tobberig sfeertje dat ik omschrijf als: 'theologen houden van problemen, haal ze in huis!' Duidelijke Bijbelse antwoorden zijn in zo'n klimaat vermoedelijk niet zo interessant.
De Nederlandse christenheid bevindt zich in een geloofscrisis, zo werd op het congres vastgesteld. "Dat is deels een gevolg van onze theologieopleidingen", zo luidde de van zelfkennis getuigende analyse.
Het verslag lezende, denk ik: ja, inderdaad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten